ვახტანგ ტატიშვილი, ანსამბლი “ივერია”

- მე თუ მკითხავთ კაზინოში, ტოტალიზატორში და სხვა ამგვარ დაწესებულებებში ნორმალური კაცი საერთოდ არ უნდა შედიოდეს. კაზინოში ჰოლანდიაში, აშშ-სა და საქართველოშიც ვყოფილვარ. ძირითადად, “რულეტკა” მითამაშია, ისიც დიდ ფულზე არასდროს. დავდებდი ჯერ ცოლის დაბადების დღის რიცხვზე თანხას, შემდეგ შვილების და ა.შ. სადამდეც მეყოფოდა. გამითავდებოდა ფული და მოვდიოდი ჯიბეგაფხეკილი სახლში. მაქსიმუმ 100-200 დოლარით თუ წავსულვარ კაზინოში. ძალიან იშვიათად ყოფილა, ფული რომ მომეგოს. ერთხელ იყო შემთხვევა და 400 დოლარი მოვიგე. რა თქმა უნდა, წაგება უფრო ხშირად მქონია, ვიდრე მოგება. ხშირად მეგობრები, ანსამბლის წევრები ვიკრიბებით და პრეფერანსს ვთამაშობთ. ეს არის ჩემი გართობა. როდესაც უცხოელი სტუმარი გვყავს და მას კაზინოში წასვლა სურს, ხშირად ამიტომ მივდივართ ხოლმე. ბოლო 2-3 წელიწადია, კაზინოში საერთოდ არ ვყოფილვარ. თუ მაინცდამაინც, ჯანდაბას, კაზინოები იყოს, ოღონც ქალაქგარეთ. უცხოეთში ეს ძალიან მიღებული პრაქტიკაა. ვისაც ფული აქვს, ჩაიდებს ჯიბეში 5-10 ათას დოლარს, წავა, მაგალითად, გუდაურში და ითამაშებს. აბა, ჩვენთან, გენაცვალე, ვიღაც გაჭირვებული 10 ლარით შედის კაზინოში და ჰგონია, 100 ლარს მოიგებს. ამ დროს კი ისე გამოდის, რომ “მარშრუტკის” ფულიც არა აქვს, სახლში რომ დაბრუნდეს. ასეთ ფეშენებელურ კაზინოს რომ აშენებს კაცი, ხარჯავს მილიონობით დოლარს, სულელი იქნება, მოთამაშეებს ფული რომ მოაგებინოს. ალბათობა იმისა, რომ მოთამაშემ კაზინოში ფული მოიგოს ძალიან მცირეა. მოგეხსენებათ, რომ კაზინოში არც საათი არსებობს და არც ფანჯარა, აზარტში მყოფ ადამიანს დროის განსაზღვრა აღარ შეუძლია და მიდის უკანასკნელი გროშების დახარჯვამდე. იშვიათად მეგულება ადამიანი, თამაშისას საკუთარი თავის კონტროლი რომ შეეძლოს.